|
Seszele 2019
|
|
Pensjonat Jeanny's Appartments początkowo trudno było mi znaleźć. Współrzędne podane na Booking.com są nieprawidłowe i wskazują na tropikalny gąszcz przy plaży. Wystarczy jednak przejść kilkaset metrów w prawo od miejsca, w którym szosa przecinająca wyspę natrafia na południowy brzeg wyspy, żeby natrafić na drogowskaz do pensjonatu. Za 50 EUR dostałem tu klimatyzowany pokój z łazienką ze śniadaniem wliczonym w cenę. Filmową recenzję pensjonatu Jeanny's Appartments zamieszczam obok. |
|
Plaża Grand' Anse w pobliżu pensjonatu jest
wprawdzie długa i piaszczysta, ale zalega na niej duża ilość
wodorostów, co skutecznie psuje pobyt w tym miejscu.
Aby natrafić na znacznie lepsze plaże, trzeba okrążyć wyspę - dopiero na jej północnych brzegach znajdziemy duże lepsze miejsca do kąpieli.
W pamięci utkwiła mi przede wszystkim
Anse Volbert, a to za sprawą białego i bardzo miałkiego piasku,
przypominającego niemal muł. Woda jest tutaj bardzo płytka, przez co
nie grożą nam wysokie fale i można wypuścić się daleko od
brzegu.
W galerii poniżej przedstawiam kilka zdjęć z tej plaży.
|
|
|
|
Gdyby ktoś gustował jednak w bardziej burzliwym
morzu - odpowiednią dla siebie plażę znajdzie daleko na
północno-zachodnim krańcu wyspy Praslin. To Anse Lazio - bodaj
najbardziej znana plaża na wyspie.
Występują tu też charakterystyczne dla seszelskich wybrzeży granitowe skały, widoczne na jednym ze zdjęć w galerii poniżej.
|
|
|
|
Praslin to jednak nie
tylko plaże. Główną atrakcją wyspy jest wpisany na listę światowego
dziedzictwa rezerwat Vallée de Mai (Dolna Mai). Ochroną objęto tu palmy
seszelkie, których fachowa nazwa gatunkowa brzmi lodoicja
seszelska.
Lodoicja seszelska jest endemitem - w stanie naturalnym występuje tylko na wyspie Praslin i sąsiedniej wysepce Curieuse. Można dyskutować, czy warto płacić za wstęp do parku i spacer w lesie w sytuacji, gdy lodoicję seszelską można znaleźć też i w innych miejscach wyspy. Niemniej to właśnie Park Narodowy Doliny Mai wpisano na listę UNESCO i przyciąga on rzesze turystów.
Owoc tej palmy, zwany kokosem morskim
- coco de mer - przypomina wyglądem kobiece biodra i jest nieformalnym
symbolem Seszeli. Nawet pieczątki wjazdowe wbijane przyjezdnym
do paszportów na lotnisku na Mahé mają kształt tego
owocu.
Gdyby ktoś chciał zabrać owoc lodoicji seszelskiej do domu na pamiątkę, powinien pamiętać, że wymaga to specjalnego certyfikatu, bez którego orzech zostanie nam skonfiskowany na granicy. Certyfikat nie jest jednak tani - jego cena sięga kilkuset euro.
|
|
|
|
Przejdź do dalszej części relacji z podróży na Ocean Indyjski ------>>>>>>>>