Indie 2015
cz. VII

Copyright (c) 2015-2017 by Radosław Botev

<<<<<<----- Wróć do początku relacji z podróży do Indii

Nowe Delhi

Na krajowy terminal lotniska w Delhi dotarłem po ponad dwugodzinnym przelocie z Bhubaneswaru tanimi liniami IndiGo. W samolotach tych linii nie polecam spożywania posiłków - w moim przypadku zarezrwowany przy zakupie biletu "posiłek" okazał się po prostu zalewaną wrzątkiem zupką typu instant, w dodatku z ostrymi indyjskimi przyprawami, co tylko wzmogło moje kłopoty żołądkowe.
W Delhi miałem zarezerwowany nocleg w tym samym schronisku, w którym zatrzymałem się pierwszego dnia podróży. Był już późny wieczór, zanim dotarłem tam środkami komunikacji miejskiej - z krajowego terminalu jedzie się najpierw autobusem do metra, potem z metra wysiada się przy dworcu kolejowym. Na domiar złego okazało się, że w godzinach wieczornych na teren dworca, przez który prowadziła jedyna droga z metra do schroniska, mogą co do zasady wchodzić tylko osoby, które zakupiły bilet na pociąg. Na szczęście udało mi się przekonać strażników, żeby zrobili dla mnie wyjątek.
Po niemal bezsennej nocy spędzonej głównie w toalecie ze względu na biegunkę, której nabawiłem się poprzedniego dnia, rano udałem się wreszcie do najbliższej apteki. Właściwszym określeniem byłoby jednak w tym wypadku "stoisko z lekami" - nie był to nawet normalny sklep, do którego można by wejść, tylko raczej wnęka w murze, zamykana na noc żelazną kurtyną. Aptekarz wyjął spod lady kilka listków tabletek bez opakowania i jeszcze jakieś sole nawadniające w kartoniku. Mimo wszystko tabletki okazały się dość skutecznym antybiotykiem, który wprawdzie nie wyleczył mnie całkowicie, ale sprawił, że poczułem się nieco lepiej i zacząłem w miarę normalnie funkcjonować. Tego dnia wyszedłem jeszcze na miasto.
Skierowałem się do wzniesionej przez Brytyjczyków części miasta zwanego Nowym Delhi. Nie będąc w pełni sił, przespacerowałem się tylko w okolicach widocznej na zdjęciu powyżej Bramy Indii, czyli łuku tryumfalnego ku chwale indyjskich żołenierzy poległych w walkach I wojny światowej. Cała dzielnica pełna jest monumentalnych gmachów rządowych, w których dawniej mieściły się kolonialne urzędy, a dziś obraduje między innymi indyjski parlament.
Brytyjczycy zaprojektowali Nowe Delhi - podobnie jak Kalkutę - na wzór Londynu z przestronnymi parkami publicznymi, w których można usiąść na trawie i urządzić sobie piknik. Kiedy więc tak sobie usiadłem w cieniu rozłożystego drzewa, przysiadł się do mnie młody delhijczyk i nienaganną angielszczyzną zapytał, skąd jestem, jak mi się podoba w Delhi i co jeszcze zamierzam zwiedzić. Nie lubię takiego niby niewinnego zagydawania mnie w podróży przez miejscowych - zwłasza tych nieźle ubranych i ponadprzeciętnie dobrze znających język angielski, co ma w zamyśle wzbudzać zaufanie, a u mnie budzi podejrzliwość. Najczęściej w takich wypadkach okazuje się bowiem, że mam do czynienia z próbującym mnie naciągnąć oszustem. Nie inaczej było i tym razem - po dłuższej pogawędce, mającej uśpić moją czujność, w końcu usłyszałem od niego, że najważniejsze zabytki Nowego Delhi, takie jak minaret Kutb Minar czy Grobowiec Humajuna otwarte są bardzo krótko i już zaraz będą nieczynne. Nie dostanę się tam na czas komunikacją miejską, a taksówki są za drogie. On może jednak zadzwonić po kolegę, który sprawnie mnie tam zawiezie i nie zażąda wygórowanej sumy. Za dużo słyszałem takich opowieści, żeby dać się na to nabrać - gdybym skorzystał z propozycji, zapewne za podróż taką taksówką zażądano by ode mnie kwoty znacznie przewyższającej zwykłą cenę przejazdu. A ja byłbym na straconej pozycji w takim sporze, bo przecież usługę wykonano, a cenę wskazuje kierowca, nie klient. Szybko pożegnałem się więc z moim rozmówcą i do minaretu pojechałem jednak metrem.