Indie 2015
cz. V

Galeria zdjęć
(kliknij, żeby powiększyć)

Zatrzymałem się w hoteliku Best Inn, schowanym nieco przez zgiełkiem miasta w bocznej, handlowej uliczce Banerjee Road. Za 1400 rupi (równowartość ok. 80 zł) otrzymałem tu całkiem przyzwoity klimatyzowany pokój z łazienką i telewizorem (śniadanie wliczone w cenę). Wprawdzie pojawiły się drobne problemy przy zameldowaniu - obsługa nie miała informacji o mojej rezerwacji dokonanej na portalu Booking.com, jednak sprawę dość szybko udało się wyjaśnić.
Posiliwszy się w pobliskim barze, mogłem już spokojnie ruszyć na miasto. Po około półgodzinnym marszu przyjemnie obsadzonymi zielenią ulicami dotarłem pod siedzibę Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Miłości - dawny dom Matki Teresy. Niestety był to czwartek, a w czwartki obiekt ten jest niedostępny dla zwiedzających. W inne dni można tu odwiedzić grób Matki Teresy i pokój, w którym mieszkała. Mnie przyszło oglądać ten obiekt tylko z zewnątrz - siedziba Zgromadzenie mieści się w szarym, trzypiętrowym budynku tuż przy ruchliwej ulicy.

W Kalkucie miło zaskoczyła mnie pogoda. Obawiałem się przyjazdu tutaj w sierpniu, gdy region Bengalu nawiedzają największe ulewy. W Internecie pełno jest relacji o ulicach Kalkuty zalewanych hektolitrami wody, zmieniających się w rwące rzeki, którymi płyną śmieci, martwe szczury i odchody. Nic z tych rzeczy - może miałem szczęście, może byłem tylko w tych bardziej zadbanych dzielnicach, ale chociaż kilka razy nad miastem przeszła potężna ulewa, zbytnio nie utrudniało mi to zwiedzania. Ogólnie Kalkuta w czasie monsunu zasadniczo nie różniła się choćby od chińskiego Suzhou, gdzie sześć lat wcześniej wprawdzie przemokłem do suchej nitki, ale nie wspominam tego miejsca jakoś szczególnie negatywnie. Powiedziałbym nawet, że w Kalkucie ulewy trwały znacznie krócej niż w Chinach i w połączeniu z wszechobecną zielenią miejską tworzyły intrygującą atmosferę wilgotnych, egzotycznych tropików.
Właśnie w takiej atmosferze przyszło mi odwiedzić anglikańską Katedrę Świętego Pawła, na którą natknąłem się przypadkowo w czasie spaceru przez miasto. Budowla ta - wzniesiona w XIX wieku i gruntownie przebudowana po katastrofalnym trzęsieniu ziemi w 1934 roku - jak przystało na siedzibę kalkuckiej diecezji urzeka strzelistą, neogotycką architekturą.
Katedra Świętego Pawła doskonale wkomponowuje się w przyjemną, parkową dzielnicę z ogrodem botanicznym i rozległą trawiastą przestrzenią zwaną swojsko Majdanem (nazwa ta, zwykle oznaczająca w Indiach rozległe pole, na którym odbywają się parady i inne uroczystości, pochodzi z języka perskiego, podobnie jak polski czy ukraiński majdan). Nie zabrakło tu także pomników znanych osobistości z indyjskiej historii, takich jak choćby widoczny w galerii poniżej pomnik Indiry Gandhi.
Sam Majdan jednak rozczarowuje - w porównaniu z otaczającymi ten teren ogrodami jest to po prostu wielka, niezbyt zadbana łąka, na której kalkucka młodzież urządza sobie mecze piłki nożnej. Jednak to właśnie z Majdanu po raz pierwszy dostrzegłem widoczną z oddali białą kopułę Victoria Memorial - największej atrakcji mojej wizyty w Kalkucie.
W galerii poniżej przedstawiam zdjęcia z okolic kalkuckiego Majdanu.

Galeria zdjęć
(kliknij, żeby powiększyć)

Victoria Memorial to bodaj najokazalszy zabytek brytyjskiej Kalkuty. Ten wielki marmurowy gmach wzniesiono na początku ubiegłego stulecia dla upamiętnienia królowej Wiktorii. We wnętrzu mieści się muzeum z ekspozycjami poświęconymi czasom Brytyjskiego Imperium.
Victoria Memorial otoczony jest rozległym parkiem w stylu angielskim z rozległym stawem, alejkami dla pieszych wzdłuż zadbanych rabatek, łukiem tryumfalnym ku czci króla Edwarda VII, syna i następcy Wiktorii, z dumnym napisem REX IMPERATOR.
Zastanawiałem się, czy współczesnym kalkutyjczykom nie przeszkadza fakt, że najwspanialsze atrakcje turystyczne ich miasta wychwalają imperialnych władców. Z drugiej jednak strony, gdyby nie Brytyjczycy, to Kalkuta pozostałaby małą, nic nieznaczącą wioską na mokradłach delty Gangesu.
Tak rozmyślając powłóczyłem się jeszcze trochę po parku, po czym przeszedłem na jego południową stroną ku stacji metra Rabindra Sadan. Tutaj zakończył się mój marsz przez soczystozielone ogrody centrum Kalkuty - niezwykle przyjemnego miasta, jakiego nie spodziewałem się znaleźć w chaotycznych, pełnych ogólnego rozgardiaszu i zasadniczo dość męczących Indiach.

Galeria zdjęć
(kliknij, żeby powiększyć)

Kolejnego dnia po raz ostatni przespacerowałem się jeszcze pełnymi zieleni ulicami Kalkuty, po czym ruszyłem staroświecką, żółtą taksówką z powrotem ku stacji kolejowej Howrah na przeciwległym brzegu płynącej przez Kalkutę rzeki Hugli (zapisywanej też z angielska Hoogley) - jednej z wielu odnóg Gangesu.
Tym razem dokładniej przyjrzałem się przerzuconemu nad rzeką słynnemu mostowi Howrah. W zasadzie nie ma w nim nic szczególnego - ot, stalowy szkielet spinający dwa brzegi rzeki, zbudowany w latach 40-tych ubiegłego stulecia. Most ten jest jednak wizytówką Kalkuty i pokazywany był też w wielu filmach indyjskiej produkcji.
Stacja kolejowa Howrah znajduje się tuż za mostem, toteż szybko dotarłem do celu. W dalszą drogę mogłem ruszyć jednak dopiero po kolejnym długim i męczącym wyczekiwaniu na spóźniający się indyjski pociąg. Tym razem jednak podróż miała mi minąć przyjemnie - na odcinku z Kalkuty do Puri zarezerwowałem sobie miejsce w wygodnym, klimatyzowany wagonie. Okazało się nawet, że w cenę takiego biletu wliczony był nawet drobny poczęstunek, co dobrze mi zrobiło w czasie blisko ośmiogodzinnej jazdy.
Do celu dotarłem już późnym wieczorem - o tym jednak na kolejnej stronie.