Czechy 2018

Copyright (c) 2018, 2024 by Radosław Botev

Nowe Miasto nad Metują

Krótki, jednodniowy wypad do Czech latem 2018 roku pozwolił mi odwiedzić między innymi położone tuż za polską granicą Nowe Miasto nad Metują (Nové Město nad Metují). Aby tam dotrzeć należało przekroczyć granicę w Kudowie-Zdroju, a następnie za przygranicznym czeskim miastem Náchod odbić na południe drogą nr 14.

Nowe Miasto nad Metują zostało założone w 1501 roku przez Jana Černčického z Černčic i Kácova. Jego historyczne centrum znajduje się na skalistym wzniesieniu otoczonym rzeką Metują. Dzisiejszy renesansowy charakter nadano miasto po odbudowie po pożarze w 1526 roku. Wyglądem Nowe Miasto nad Metują przypomina większość czeskich miasteczek - z typowymi dla byłych Austro-Węgier arkadami przy rynku i kolumną maryjną.

Na zdjęciu obok główny plac miasta - Husovo náměstí.

Zamek w Nowym Mieście nad Metują

Główną atrakcją miasta jest tutejszy zamek otoczony ogrodem.

Zamek w Nowym Mieście nad Metują, będący od 2008 roku narodowym pomnikiem kultury, ma bogatą historię, sięgającą 1501 roku, kiedy Jan Černčický z Kácova wybudował tu warownię.

W XVII wieku zamek przeszedł barokową przebudowę, a na początku XX wieku architekt Dušan Jurkovič dokonał kolejnej przebudowy i zaprojektował wyjątkowy ogród zamkowy. Po 1948 roku został skonfiskowany, zaś w 1992 roku powrócił w prywatne ręce.

Dziś zamek wraz z otaczającym go ogrodem w stylu włoskim i unikalnym drewnianym mostem Jurkoviča (Jurkovičův most) udostępniony jest zwiedzającym. Poniżej zamieszczam garść zdjęć zamku i ogrodu.

Litomyśl

Nieco dalej w głąb Czech leży miasto Litomyśl (Litomyšl). Jest znane z bogatej historii i wyjątkowej architektury. W XI wieku było siedzibą biskupstwa, prawa miejskie uzyskało w 1259 roku. Jego rozwój był związany z wpływowymi rodami, takimi jak Pernštejnowie czy Thurn-Taxisowie.

W Litomyśli urodził się wybitny kompozytor Bedřich Smetana, a miasto jest dziś gospodarzem wielu festiwali muzycznych. Główny plac miasta - widoczny na zdjęciu obok Smetanovo náměstí - również nosi imię kompozytora.

Plac ten jest bardzo rozległy, ciągnie się przez większość historycznego centrum i nie przypomina pod tym względem rynków w innych czeskich miastach. Architektonicznie jednak Litomyśl jest typowym przykładem czeskich miasteczek - znajdziemy tu więc urokliwe kamieniczki i pasaże pod arkadami.

Pałac w Litomyśli

Celem mojej podróży był jednak przede wszystkim pałac w Litomyśli (Zámek Litomyšl), wpisany w 1999 roku na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Jest to renesansowy pałac, będący jednym z najważniejszych zabytków architektury w Czechach. Początki budowli sięgają 1398 roku, a obecna budowla powstała w latach 1568-1581 z inicjatywy Wratysława II z Pernštejnu, pod nadzorem włoskiego architekta Giovanni Battisty Aostalliego.

Włoski styl architektoniczny rzuca się w oczy od razu po wejściu na dziedziniec - liczne arkady i krużganki przypominały mi dziedziniec krakowskiego Wawelu, który swoją postać również otrzymał przecież dzięki pracy włoskich architektów.

W galerii poniżej garść zdjęć dziedzińca i krużganków, a dla porównania - dziedziniec arkadowy na Wawelu.

Wzgórze zamkowe w Litomyśli

Teren wokół pałacu - zamkowe wzgórze (Zámecké návrší) - również obfituje w zabytki. Dominantą jest tutaj kościół Znalezienia Krzyża, istnieją tu także zabudowania klasztorne.

Klasztor premonstratów, który w późniejszych latach stał się centrum duchowym i kulturalnym, zbudowano tu w XII wieku. W wieku XVI, pod rządami Kostków z Postupic, powstało tzw. Nowe Miasto, obejmujące szpital, szkołę oraz drukarnię. Natomiast w XVII wieku, po przybyciu piarystów, na wzgórzu wybudowano kolegium i wspomniany wyżej kościół Znalezienia Krzyża.

Teren przypałacowy jest dostępny dla zwiedzających, można tu przespacerować się po ogrodach, a także posiedzieć w niewielkiej kawiarni działającej w pałacu.

Na tym zakończyła się moja krótka podróż po Czechach w maju 2018 roku. Z Litomyśli pojechałem prosto na północ, by przez dawne przejście graniczne w Boboszowie wkroczyć na teren Kotliny Kłodzkiej w Polsce.

Koniec