Kirgistan 2017
cz. III

Copyright (c) 2019 by Radosław Botev

<<<<<<----- Wróć do początku relacji z podróży do Azji Środkowej

Biszkek - ostatni dzień w Kirgistanie

Południowy dworzec autobusowy w Biszkeku wyglądał ponuro i posępnie wśród mroków kirgiskiej nocy. Pożegnałem się z kierowcą marszrutki, który przez ostatnie kilkanaście godzin wiózł mnie i kilku innych pasażerów z Osz na południu kraju. Teraz wystarczyło już tylko dostać się do schroniska. Apple Hostel położony jest na szczęście zaledwie pięć minut marszu od dworca - był to zresztą powód, dla którego wybrałem to miejsce: następnego dnia planowałem zostawić tu plecak, udać się na zwiedzanie miasta, by dopiero po południu wrócić do hostelu i iść z plecakiem prosto na dworzec. Sam hostel - działający do 2015 roku - również jest wart polecenia: czysty, zadbany i bardzo popularny wśród backpackerów. O tym ostatnim sam przekonałem się zresztą boleśnie, gdy pojawiłem się w recepcji o godzinie znacznie późniejszej niż ta, którą podałem w rezerwacji na Booking.com. Hostel zdążył już niestety sprzedać moje miejsce, ale i tak dano mi materac i pozwolono spać na nim w jednej z sal zbiorowych.
Na zwiedzanie Biszkeku przyszedł czas dopiero następnego dnia rano. Do dyspozycji miałem całe przedpołudnie - na wieczór musiałem się już dostać z powrotem do kazachskiej Ałma-Aty, skąd kolejnego dnia rano miał już odlecieć mój samolot do Stambułu.
Centralnym, reprezentacyjnym miejscem Biszkeku jest plac Ała-Too z wielką kirgiską flagą na maszcie i pomnikiem Manasa - bohatera kirgiskiego eposu. Plac ten - zalana słońcem, szeroka betonowa pustynia, przecięta pośrodku ulicą Czuj, silnie kontrastuje z dość gęsto obsadzoną drzewami pozostałą częścią miasta. Przy placu mieści się szereg budynków rządowych, m.in Ministerstwo Rolnictwa i tutejszy Biały Dom, jak określana jest siedziba Prezydenta Republiki Kirgiskiej. Jest tu też i widoczny na zdjęciu obok gmach Państwowego Muzeum Historycznego.
Sam plac powstał w połowie lat 80-ych ubiegłego stulecia i zdążył już być świadkiem kilku przełomowych wydarzeń burzliwej historii Kirgistanu - ostatnio był miejscem protestów antyrządowych w czasie rewolucji tulipanowej 2005 roku. I jak na taką burzliwą historię przystało, kilkakrotnie wznoszono tu i obalano różne pomniki - stała tu już rzeźba Lenina (obecnie przeniesiona do jednego z miejskich parków), później pomnik Wolności, a teraz zdobi go wspomniany pomnik Manasa, upamiętniający 20-lecie niepodległości Kirgistanu.
W galerii poniżej zamieszczam kilka zdjęć tej z pewnością najbardziej reprezentacyjnej części kirgiskiej stolicy.

W Biszkeku znajdziemy też jednak i kilka innych interesujących placów, takich jak choćby widoczny na zdjęciu obok plac Filharmonii Narodowej, na który przeniesiono ostatnio Pomnik Wolności z opisanego wyżej placu Ała-Too. Jak sama nazwa wskazuje, przy placu stoi też oczywiście - również widoczny na zdjęciu po lewej - socjalistyczny budynek samej Kirgiskiej Filharmonii Narodowej. Zaś po przeciwległej stronie ulicy Czuj mieści się Muzeum Geologiczne.
Ogólnie architektura Biszkeku zdominowana jest przez socjalistyczne bryły budynków użyteczności publicznej i niską zabudowę mieszkalną. Znajdziemy tu też szereg parków miejskich z poradzieckimi pomnikami na cześć żołnierzy Armii Czerwonej. Mimo to czułem się tu jednak nieco mniej swojsko niż kazachskiej Ałma-Acie, a to dlatego, że Biszkek jest jednak miastem o wiele bardziej kameralnym - nie przypominał mi więc aż tak bardzo znanej mi z dzieciństwa Warszawy u schyłku PRL-u.
To, co jednak najbardziej urzekło mnie w Biszkeku, to roztaczająca się w oddali panorama ośnieżonych wierzchołków Gór Kirgiskich, a także czyste, miałem wrażenie - górskie powietrze, zupełnie nieprzystające do bądź co bądź największego miasta kraju.
W galerii poniżej zamieszczam zdjęcia co bardziej interesujących obiektów miasta.

Galeria zdjęć
(kliknij, żeby powiększyć)

Z powrotem do Kazachstanu

Moja krótka wizyta w stolicy Kirgistanu szybko jednak dobiegła końca. Wróciłem zatem do hostelu Apple, gdzie rano zostawiłem mój ciężki plecak, i już po kilku minutach stałem gotowy do wyjazdu na Zachodnim Dworcu Autobusowym w Biszkeku. Wbrew szyldom przy stanowiskach marszrutek przed dworcem okazało się, że tego dnia nie będzie już stamtąd kursu do Ałma-Aty - wystarczyło jednak przejść kilkadziesiąt metrów na prawo, aby znaleźć właściwe stanowiska odprawy. Podstawił się tam rozklekotany autobus - miał jednak odjechać nie według sztywnego rozkładu, ale znowu dopiero, gdy się zapełni. Na szczęście, kiedy tam dotarłem, był już prawie pełny i wkrótce ruszyliśmy.
Przejazd na kirgisko-kazachskie przejście graniczne w Kordaj (na kirgiskiej pieczątce wyjazdowej opisane jako Ak-Żoł) nie trwa zbyt długo - granica jest praktycznie tuż za miastem. Trzeba tu wysiąść z autobusu i granicę przekroczyć pieszo. Po kilkunastu minutach oczekiwania w kolejce mój paszport wzbogacił się o stosowny stempelek i mogłem ruszyć wraz z tłumem innych podróżnych ku kontroli paszportowej po kazachskiej stronie granicy.

Przejdź do dalszej części relacji z podróży do Azji Środkowej ->>>>>>>>>