Kirgistan 2017
cz. II

Galeria zdjęć
(kliknij, żeby powiększyć)

W południowokirgiskim Osz nie zabawiłem zbyt długo. Pokręciłem się tylko po mieście, w którym nie znalazłem właściwie nic godnego większej uwagi. Ponurą atmosferę zapyziałego, prowincjonalnego miasteczka zdawał się mącić tylko gwarny lunapark u wschodnich podnóży Sułajman Too. Ale i on wywoływał u mnie dziwne apokaliptyczne skojarzenia: gdyby nagle zniknęli wszyscy bawiący się czy spacerujący tu ludzie, miejsce to przypominałoby nieco opuszone po katastrofie w Czarnobylu ukraińskie miasto Prypeć.

Podróż z Osz do Biszkeku

Czas naglił. Na Kirgistan przeznaczone miałem tylko trzy dni. Trzeba było zatem ruszać do stolicy. Z Osz do Biszkeku nie kursują żadne autobusy - wielu turystów trasę tę pokonuje drogą lotniczą. Kirgiskie tanie linie lotnicze Air Manas oferują czasem na tej trasie bilety w świetnej cenie o równowartości niecałych stu złotych. Ja jednak chciałem zobaczyć jak najwięcej z kirgiskiej prowincji i tutejszych spektakularnych krajobrazów - choćby tylko zza szyb samochodu. Musiałem więc znaleźć transport lądowy do Biszkeku. Okazało się, że z Osz jeżdżą tam prywatne marszrutki, które znaleźć można u zbiegu ruchliwych ulic Masaliewa i Nawoj. Jak zwykle w takich miejscach wystarczy pojawić się tam rano z plecakiem, a zaraz znajdzie się kilku naganiaczy, którzy wskażą właściwy samochód do Biszkeku (odjazd - rzecz jasna - dopiero po zebraniu się kompletu pasażerów).
Droga okazała się bardzo długa. Do kirgiskiej stolicy dotarłem dopiero przed północą - po kilkunastu godzinach jazdy. Po drodze marszrutka kilkakrotnie zatrzymywała się jadnak w przydrożnych wioskach, dzięki czeku mogłem choć przez chwilę podpatrzeć codzienne życie Kirgizów. Widziałem więc miejscowe dziedziaki wesoło dokazujące przed chatami czy też taszczące wodę ze studni po wyboistych polnych drogach. Widziałem też dorosłych pracujących w gospodarstwie, czy też spieszących gdzieś za codziennymi obowiązkami. Postoje trwały jednak zbyt krótko, bym mógł bliżej poczuć atmosferę kirgiskich wiosek na trasie.
Niemal przez całą trasę z Osz do Biszkeku - nie licząc krótkiego odcinka Kotliny Fergańskiej - towarzyszyły mi górskie krajobrazy. Szosa prowadziła to wąwozem, to pięła się po zboczu, to znów opadała ku szmaragdowym jeziorom w oddali. Górskie zbocza były suche i spalone słońcem, gdzieniegdzie przezierały zaś różnokolorowe skały, podobne do tych, które widziałem jeszcze w Chinach. Krajobraz zmienił się nieco dopiero przed zmierzchem - znów pojawiły się zielone, wysokogórskie hale, pełne stad owiec, zaganianych wieczorem do zagród przed jeżdżących konno kirgiskich pasterzy. Raz po raz mijaliśmy też rozstawione jurty - tak charakterystyczne dla interioru Azji.
Mimo roztaczających się wokół malowniczych krajobrazów musiałem jednak przyznać, że jazda po kirgiskich drogach nie jest bynajmniej sielanką i wymaga nie lada nerwów. Tutejsi kierowcy za nic mają nie tylko przepisy ruchu drogowego (jeśli w ogóle je znają), ale też elementarne zasady bezpieczeństwa. Wielokrotnie widziałem, jak nasza marszrutka jechała niemal na czołowe zderzenie z nadjeżdżającą ciężarówką, by dopiero w ostatniej chwili powrócić na właściwy pas. Zastanawiałem się, jak w ogóle można wykonywać takie manewry i to mając kierownicę założoną na sposób angielski przy prawostronnym ruchu?
Na szczęście do celu dotarliśmy bez większych przygód. Z ulgą pożegnałem się z kierowcą marszrutki przed opuszczonym o tej porze gmachem zachodniego dworca autobusowego w Biszkeku. Żałowałem tylko, że z powodu nocnych ciemności ominęła mnie okazja podziwiania krajobrazów na większości odcinka trasy wiodącej przez Góry Kirgiskie. Cóż - może innym razem...

Galeria zdjęć
(kliknij, żeby powiększyć)