Kazachstan 2017
cz. II

Copyright (c) 2018 by Radosław Botev

<<<<<<----- Wróć do początku relacji z podróży do Azji Środkowej

Medeu, Szymbułak i okolice

Autobus miejski zawiózł mnie spod ponurego gmachu Hotelu Continental w Ałma-Acie pod stadion łyżwiarski kompleksu sportów zimowych w pobliskim Medeu. Był to znany ośrodek sportowy w czasach Związku Radzieckiego - ustanowiono tu wówczas wiele rekordów świata w szeregu dyscyplin sportowych. Obecnie obiekt jest odnowiony, a kilka lat temu odbyły się tu zimowe igrzyska Azji.
Dla mnie była to przede wszystkim baza wypadkowa w pobliskie góry. Mieści się tu bowiem dolna stacja kolejki górskiej zabierającej podróżnych najpierw do wioski Szymbułak, a później do górnej stacji na przełęczy na wysokości 3200 m. n. p. m. Stąd zaczynają się górskie szlaki - słabo niestety oznakowane w terenie. Po drodze do Szymbułaka mija się jeszcze wysoką, betonową zaporę zbudowaną w latach sześćdziesiątych - ma ona za zadanie ochraniać położony niżej ośrodek przed lawinami śnieżnymi i błotnymi, jakie mogą zsunąć się ze szczytów do doliny Medeu.
Szymbułak przy pośredniej stacji kolejki górskiej okazał się natomiast kurortem narciarskim z kwaterami gościnnymi i kompleksem restauracji dla turystów. Stołowanie się w tym miejscu - zgodnie z resztą z oczekiwaniami - okazało się bardzo drogie nie tylko jak na warunki kazachskie, ale nawet i polskie: za średniej wielkości posiłek zapłaciłem tu w przeliczeniu około stu złotych polskich i wydałem tym samym niemal wszystkie kazachskie tenge, jakie miałem w portfelu, a nie chciałem znowu wymieniać euro. No, ale nic to - kolejnego dnia czekała mnie już podróż do Chin, a bilety autobusowe miałem już zakupione.
Ałatau Zailijski - bo tak nazywa się pasmo górskie na południowych przedmieściach Ałma-Aty - przywitało mnie przy najwyższej stacji kolejki górskiej chłodną, deszczową aurą. Gęste, kłębiaste chmury spowijały pokryte wiecznym śniegiem szczyty i zaczynał padać nieprzyjemny, zimny deszcz. W tych warunkach spacer górską ścieżką mógł okazać się niebezpieczny. Przed sobą miałem jednak akurat płaski odcinek przełęczy, który nie wyglądał na szczególnie trudny nawet dla niedoświadczonych turystów.
Tym razem zmienność górskiej pogody zadziałała na moją korzyść i po jakimś czasie zaczęło się przejaśniać. Gdy dotarłam do końca wyraźnie wydeptanej ścieżki, akurat - w samą porę - wyszło słońce. Dalej były już tylko kamienie, po których jednak wspinało się kilku kazachskich turystów z plecakami. Szlak nie był w tym miejscu jednak oznaczony.
Chciałem wspiąć się aż do wyraźnie widocznego w pobliżu lodowca - nie mając jednak wprawy w górskich wspinaczkach nie starczyło mi na to sił. Niemniej wspiąłem się spory kawałek po zwietrzałych kamieniach i rozejrzałem się wokół po górskim krajobrazie. Ałatau Zailijski przypominał mi trochę polskie Tatry - podobne widoki znaleźć można przed podejściem na Giewont - a trochę przywodził na myśl alpejskie hale.
Moja wspinaczka nie trwała długo - nie jestem zaprawionym górołazem i przyjechałem tu tylko na chwilę - zobaczyć coś więcej niż samą tylko wielkomiejską Ałma-Atę. Po dwóch godzinach wracałem więc już na dół i popołudnie spędziłem znowu w mieście.