Kazachstan 2017
cz. I

Copyright (c) 2018 by Radosław Botev

<<<<<<----- Wróć do początku relacji z podróży do Azji Środkowej

Ałma-Ata

Kontrola graniczna w międzynarodowym porcie lotniczym w Ałma-Acie przebiegła bardzo sprawnie. Od niedawna Polacy nie potrzebują wiz turystycznych przy wjeździe do Kazachstanu i traktowani są przyjaźnie przez służby imigracyjne. Po kilku rutynowych, zadanych po rosyjsku pytaniach o cel wizyty stałem już szczęśliwie przed halą przylotów. Teraz zaczęły się schody - w Ałma-Acie nie ma oficjalnych taksówek, jeździ się tutaj zatrzymując po prostu prywatne samochody na ulicy i negocjując cenę. Jest też dobrze rozwinięta sieć autobusów, ale żaden nie jechał w odpowiednim dla mnie kierunku: do dworca autobusowego Sajran, gdzie zamierzałem jeszcze tego samego dnia kupić bilet na podróż do Chin - przy napiętym jak zwykle planie podróży nie mogłem sobie pozwolić na żadne opóźnienia: Kazachstan musiałem opuścić w ściśle określony dniu, dwa dni po przylocie.
Ostatecznie ktoś zaproponował mi podwózkę i po krótkich negocjacjach jechaliśmy już ulicami półtoramilionowego miasta, budzącego się właśnie wczesnym rankiem ze snu. Na dworcu bez większych problemów kupiłem bilet na chiński autobus do Urumczi. Teraz jeszcze tylko krótki spacer do pobliskiego hoteliku Vizit (idealna lokalizacja dla osób tak ja planujących wczesny wyjazd z dworca Sajran), krótka drzemka po nieprzespanej nocy, spędzonej w samolocie ze Stambułu, i mogłem ruszać w miasto.
Charakterystyczne dla Ałma-Aty okazały się cieniste, obsadzone drzewami aleje. Nie są one może szczególnie zadbane, trzeba jednak przyznać, że w mieście jest dzięki nim bardzo przyjemnie. Ałma-Ata nie sprawia wrażenia zakurzonej, postsowieckiej miejscowości, tylko wręcz zielonej oazy, nawet mimo dużego ruchu ulicznego i betonowej, socjalistycznej zabudowy. Czułem się tu zresztą dość swojsko - trochę jak w Polsce wczesnych lat dziewięćdziesiątych, już z zachodnimi samochodami, ale jeszcze bez zbytniej komercji i wszędobylskich bilboardów. Ałma-Ata jest też bardzo zrusyfikowana - wprawdzie mieszkańców o środkowo-azjatyckich, mongoloidalnych rysach widuje się tu dość często, to jednak na ulicach znacznie częściej rozbrzmiewa język rosyjski, niż kazachski z charakterystyczną dla języków turkijskich, miłą dla ucha harmonią wokaliczną.
W Ałma-Acie brak jest spektakularnych zabytków, które przyciągałyby tu tłumy podróżników z całego świata i stanowiły oczywisty cel każdej turystycznej wizyty w tym półtoramilionowym mieście. Zamiast więc podążać utartym szlakiem postanowiłem po prostu pospacerować po mieście, chłonąc atmosferę tej postsowieckiej metropolii w południowym Kazachstanie.
Tak trafiłem na plac Republiki otoczony odnowioną socjalistyczną zabudową, przypominającą nieco budynki wzdłuż warszawskiej ulicy Marszałkowskiej. W budynkach tych mają dziś siedzibę banki, biura podróży i inne komercyjne podmioty. Na samym placu stoi strzelisty, widoczny w galerii poniżej Pomnik Niepodległości.
To, co uderza najbardziej - to olbrzymie otwarte przestrzenie w samym przecież środku miasta, na których urządzono zielone rabatki lub założono miejsce parki. Najwyraźniej do Kazachstanu nie wkroczyła jeszcze agresywna dewoloperka, stawiająca wieżowce i bloki mieszkalne na każdym wolnym skrawku ziemi. Zamiast tego zamiast zgiełku wielkiego miasta, w ałmaackim śródmieściu bez problemu odnajdujemy ciszę i spokój. A mającze na horyzoncie ośnieżone szczyty górskie nadają temu miastu bardzo przyjemnego charakteru. Nie spodziewałem się takiego oblicza postsowieckiego Kazachstanu.